Voor mij is dit Spaanse gezelschap, dat zichzelf nadrukkelijk tot de Queer-beweging rekent, helemaal nieuw en ik weet dus ook niet wat hun debuutplaat “Rizomas Salvajes” voorstelt. De drie hoofdacteurs dragen fraaie namen als Edu Libra, Dani Trusty en Toni Taboo en ze staan met één voet in Barcelona, met de andere in Madrid. Zelf omschrijven ze hun muziek als een “grenzen overschrijdende mix van electronica, trap, reggaeton, dance, punk en rap”, al hoor ik op hun nieuwe plaat ook elementen uit andere genres, van pop tot singer-songwritermuziek. Eén ding lijkt me vast te staan: de drie heren, die voor de opnames wat hand- en spandiensten kregen van bevriende muzikanten uit het alternatieve circuit, streven ernaar om hun publiek te doen dansen, zonder nochtans de basisboodschap uit het oog te verliezen en die draait om diversiteit in allerlei betekenissen, maar in het bijzonder deze inzake lichamelijkheid en sexualiteit.

Ze hebben ook een muzikaal verleden bij bands en projecten die in Spanje enige bekendheid genoten, zoals Tenguerengue, Pellote en Lenacay, of zelfs over heel Europa speelden, zoals La Kinky Beat en je kunt dus iet zeggen dat ze onbeslagen op het ijs kwamen, toen ze ruim twee jaar geleden besloten te gaan samenwerken. Eén van de uitgangspunten moet toen geweest zijn, dat de boodschap die ze wilden brengen, even belangrijk is als de vorm die ze daarvoor gebruiken: ze zetten zich af tegen het heersende paternalisme en kapitalisme en maken er een erezaak van, daar niet toe te willen behoren. “Queer” betekent voor hen net zo goed “gay” als “Bi-“ of “trans”, maar vooral: “anders”. Ze eisen het recht op “anders” te zijn en niet te beantwoorden aan normen die door “het systeem” worden opgelegd. Dat is natuurlijk kiezen voor “de moeilijke weg”, maar het levert wel het voordeel op, dat je jezelf altijd in de spiegel kunt bekijken en trots kunt zijn op je consequente houding.

Daar heb ik veel respect voor en dat respect groeit alleen maar bij elke beluistering van deze plaat: deze gasten staan voor wat ze zijn en de buitenwereld heeft maar één keuze: hen accepteren in al hun “afwijkendheid”, die zich nu ook concreet uit in het uitbrengen van deze plaat op CD, net dan, wanneer heel veel muziek nog alleen digitaal verspreid wordt. Ze kwamen als vanzelf onderdak bij Kasba Music, een label dat al jaren bezig is mensen uit de minder commerciële genres kansen te bieden.

Beluistering van deze plaat, deden me meer dan eens denken aan “onze” Stromae, ook zo’n kerel die, wars van alles, zijn eigen ding is blijven doen en uiteindelijk wereldberoemd werd, omwille van zijn authenticiteit. En de kwaliteit van zijn songs, uiteraard. Ook op dat punt zit het snor voor deze gasten: ze hebben gevoel voor melodie, weten hun elektronische middelen erg goed in te zetten en, waar nodig, haalden ze bijstand in huis van mensen als Tremenda Jauria, een vrouwenlijk stadscollectief uit Madrid, van Panxo van de band ZOO of van Fera van de Barcelonese punkrocker La Quiero Viva. Die zorgen met z’n allen voor een hoogst aanstekelijke, dansbare plaat die weliswaar op de Spaanse Markt gericht is, maar die het zeker goed zou doen op festivals als Couleur Café of Esperanzah. Voor mensen met wijdopen orden en soepele kniegewrichten!

(Dani Heyvaert)